Zapraszamy na Mszę św. PASTERSKĄ do CIĘCINY

Zapraszamy wszystkich Parafian z Cięciny, członków Związku Podhalan Oddziału Górali Żywieckich oraz wszystkich zainteresowanych na Mszę św. PASTERSKĄ w Kościele p. w. św. Katarzyny Aleksandryjskiej w CIĘCINIE, z udziałem i śpiewem góralskich pastorałek Zespołu Regionalnego „Grojcowianie” z Wieprza. Pragniemy w ten sposób podziękować wszystkim ofiarodawcom, którzy przyczynili się do renowacji dachu tego pięknego Kościoła. Kościół ten przez wieki stanowił o religijności i przywiązaniu do Boga i Ojczyzny mieszkańców nie tylko Cięciny ale i Wieprza, Bystrej, Brzuśnika, Juszczyny czy Żabnicy.

 

 

 

 

 

Historia Parafii Pierwsze wzmianki o kościele w Cięcinie (Ecclesia de Czencina) pojawiają się w 1358 roku, w spisach pobieranego w Polsce świętopietrza z lat 1345-58. Późniejsze losy kościoła nie są znane. W czasach J. Długosza (+ 1480) Cięcina była wsią bez kościoła, należącą do parafii w Żywcu. W "Dziejopisie żywieckim" Andrzeja Komonieckiego pojawia się następująca wzmianka o początkach kościoła w Cięcinie: "Ten miał bydź założony i zbudowany na górze Brańków nazwanej, nad wsią Cięcina, gdyż w łęgu, gdzie grunt pański folwarczny, wieś była. A kędy kościół stoi, na tym miejscu przedtem był browar; w którym browarze w izbie gdzie kadzie stały gorzałczane był obraz św. Katarzyny, bez żadnej uczciwości, przed którym widywano świece gorewające, lecz to sobie lekceważono, aż piorun uderzył w ten browar i on zapalił. Po czym parafianowie wzruszywszy się pobożnością, kapliczkę małą naprzód zbudowali, w której się ledwo ludzi 50 wmieściło, i nazwano ją imieniem św. Katarzyny, po czym Kościół większy zbudowano i poświęcono (...)". Informacje powyższe nie mają w pełni wartości historycznej, ale autor napisał je w oparciu o żywą, miejscową tradycję opartą na przekazie ustnym. Obecny kościół w swej najstarszej części wzniesiony został w 1542 roku, jako kaplica filialna kościoła w Radziechowicach. Kolejnym ważnym okresem w dziejach kościoła św. Katarzyny są lata 1666 - 1667, kiedy to staraniem ks. Stanisława Kaszkowicza - plebana radziechowskiego został znacznie rozbudowany przez powiększenie nawy i dostawienie wieży. Wydarzenie to zostało odnotowane pod datą 1666 roku w Dziejopisie A. Komonieckiego "(...) Tegoż roku kościół św. Katarzyny we wsi Cięcina przyczyniony jest i z dzwonnicą nową zbudowany staraniem Jego Mości księdza Stanisława Kaszkowicza, dziekana i proboszcza żywieckiego, a plebana radziechowskiego natenczas". Kościół św. Katarzyny w Cięcinie do roku 1789 funkcjonował jako filia kościoła prafialnego w Radziechowicach. Pierwszym proboszczem powstałej na nowo parafii w Cięcinie został ksiądz Marceli Stupecki. Przez kilkadziesiąt lat nie dokonywano żadnych zmian w budynku kościelnym, dalsza rozbudowa nastąpiła dopiero w 1857 roku, kiedy to dobudowano nową zakrystię i skarbiec-oratorium. W roku 1893, kiedy proboszczem był ks. Władysław Dobrzański rozpoczął się kolejny etap rozbudowy kościoła w Cięcinie. Pracami kierował Robert Fussgänger, budowniczy z Żywca. Dokonano wtedy wzdłużenia nawy i przesunięcia wieży na walcach ku zachodowi. W tym samym roku zbudowano także nowy babiniec i nową wieżyczkę na sygnaturkę. W rok później, czyli w 1894 r. dobudowano mały przedsionek przylegający do babińca. W 1895 roku dotychczasowa budowla powiększona została o kaplicę św. Franciszka z Asyżu (obecny przedsionek przy kaplicy dobudowany został dopiero w 1928 roku). W następnym roku (1896) Antoni Stopka - artysta z Makowa Podhalańskiego wykonał malarstwo ścienne i stropowe. Kilkanaście lat później, w 1909 roku dach kościoła pokryto eternitem w miejsce starego pokrycia gontowego. W roku 1925 został zaprojektowany obecny hełm wieży (projektantem był krakowski architekt Wacław Krzyżanowski), gdyż poprzednia wieża z 1893 roku okazała się nieproporcjonalna w stosunku do wymiarów znacznie powiększonego kościoła. Realizacja projektu nastąpiła dopiero w roku 1932, kiedy to podwyższono ją o prawie 7 m. Po tej dacie nie rozbudowywano już kościoła św. Katarzyny, prowadzono jedynie bieżące prace remontowe. Do ważniejszych zaliczyć należy odnowienie wnętrza kościoła w latach 1949-51, kiedy to proboszczem był ksiądz Jan Bryndza. Wykonano wtedy malowanie ścian i sufitu oraz renowację ołtarzy i obrazów (złocenia i polichromia). W tym samym okresie wymieniono zgniłe, dolne płazy ścian. Działania zabezpieczające budowlę kontynuowano na początku lat sześćdziesiątych wykonując podmurówkę z kamienia pod zapadające się ściany zewnętrzne oraz wzmacniając je dwoma filarami z cegły.