"My od Sztubaka" - Pamięci Antoniego Bieguna

9 stycznia 2012 r na zaproszenie Stanisława Pięty - Posła na Sejm RP, Oddział Górali Żywieckich w sile kilkunastu członków na czele z Prezesami – Adamem Banasiem i Stanisławem Lizakiem, wzięli udział we mszy św. w intencji Antoniego Bieguna „Sztubaka” - żołnierza i dowódcy NSZ na Żywiecczyźnie, a następnie w wykładzie dr. Dariusza Węgrzyna historyka katowickiego Oddziału IPN na temat oddziału NSZ Antoniego Bieguna „Sztubaka” oraz projekcji filmu pt. "My od Sztubaka", który miał miejsce w Gminnm Ośrodku Kultury w Milówce

 

 

 

Fotogaleria ze spotkania w Milówce: https://picasaweb.google.com/106584983786985155827/MyOdSztubakaPamieciAntoniegoBieguna Antoni Biegun „Sztubak” Antoni Biegun ps. „Czarny Antek”, „Szary” i „Sztubak” (ur. 8 maja 1924 r w Milówce na Żywiecczyźnie, zm. 2001 r w Krakowie) – Kapitan Wojska Polskiego podczas II Wojny Światowej. Syn Rozalii Talik i Karola Bieguna. Miał 2 siostry – Zofię i Kazimierę. Do chwili wybuchu wojny mieszkał z rodziną w Milówce. 5 września 1940 r. został wraz z rodziną wysiedlony na teren Lubelszczyzny, do Lipin Dolnych, powiat biłgorajski, dokąd przybyli w listopadzie 1940 r.

Zimą 1940 został zaprzysiężony na członka Narodowej Organizacji Wojskowej przez Janusza Stoboya ps. „Wir”, komendanta obwodu Biłgoraj NOW. W kwietniu 1942 r. został aresztowany przez Gestapo za posiadanie radia i sabotaż. 8 maja 1942 r., po wcześniejszym dostarczeniu mu piłki do cięcia drewna i przecięciu drzwi do celi, uciekł z więzienia w Tarnogrodzie i jako „spalony” został skierowany do lasu. Wraz z grupą kilku partyzantów w tym: Mikołajem Paśnik ps. „Jastrząb”, Adamem Kusz ps. „Garbaty”, stworzył zalążek oddziału partyzanckiego NOW, dowodzonego później przez por. Jana Przysiężniaka ps. „Jan”, „Ojciec Jan”. Walczył w oddziałach NOW por. Jana Przysiężniaka ps. „Ojciec Jan”, Armii Krajowej kpt. Aleksandra Szklarka ps. „Ryś” oraz Zgrupowania Akcji Specjalnej Narodowych Sił Zbrojnych mjr. Leonarda Zub Zdanowicza ps. „Ząb” i NSZ por. Wacława Piotrowskiego ps. „Cichy”. Po przejściu frontu wschodniego przez teren Lubelszczyzny wrócił do Milówki. Wcześniej kilka miesięcy, do czasu przejścia frontu przez teren Żywieczcyzny ukrywał się w klasztorze oo. Kapucynów w Krakowie. Podjął przerwaną naukę i zaczął pracować na kolei w Bielsku. Zagrożony aresztowaniem przez UB, które przyjechało go aresztować do domu, uciekł „do lasu”, gdzie wraz z innymi poszukiwanymi, w lipcu 1945 założył oddział partyzancki, który w przeciągu miesiąca urósł do 30 osób. Początkowo oddział zajął się likwidacją bandytyzmu, konfidentów współpracujących z obu reżimami, rozbrajaniem posterunków MO oraz antykomunistyczną akcją propagandową. W sierpniu 1946 r. został mianowany podporucznikiem. W okresie lipiec 1945 – marzec 1947 był dowódcą oddziału Narodowych Sił Zbrojnych w VII Okręgu NSZ. Jego oddział wchodził w skład Zgrupowania kpt. Henryka Flamego ps. „Bartek” (między innymi ochraniał oddziały Zgrupowania podczas defilady w dniu 3 maja 1946 w Wiśle), gdzie zatrzymał m.in. rodzinę dostojnika partyjnego Aleksandra Zawadzkiego. Był przeciwny akcji wyjazdu żołnierzy Zgrupowania na ziemie zachodnie, informując kpt. Bartka, że „Korzeń” i „Lawina” są konfidentami UB. w następstwie rozbieżności, co do tej kwestii wraz z oddziałem opuścił Zgrupowanie kpt. Bartka. Z jego polecenia członkowie jego oddziału zorganizowali nieudaną próbę likwidacji „Korzenia” i „Lawiny”. Ujawnił się z oddziałem w marcu 1947 r. i wyjechał na ziemie zachodnie. Gdy dowiedział się, że kpt. Henryk Flame ps. „Bartek” został zastrzelony, zaczął się ukrywać ponownie i podjął pracę pod zmienionym nazwiskiem w Stargardzie Szczecińskim. Nadto wraz z Włodzimierzem Dobiją ps. „Groźny” w grudniu 1947 r. zorganizował organizację pod nazwą Narodowy Związek Walki. 24 lutego 1948 r. został aresztowany w Stargardzie Szczecińskim i przewieziony do Krakowa. Po procesie, wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 29 lipca 1948 sygn. akt. Sr 609/48 został skazany na łączną karę 15 lat więzienia, 5 lat pozbawienia praw obywatelskich i przepadek całego mienia (przewodniczący sądu ppłk. Julian Polan Charaschin, który m.in. skazał na karę śmierci Włodzimierza Dobiję ps. „Groźny”). Karę odbywał w więzieniach w Rawiczu i Wronkach. Został zwolniony 14 lipca 1956 po odbyciu kary 8 lat kary więzienia. Był prezesem zarządu Okręgu Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych w Krakowie. Dekretem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 września 1989 r. został mianowany do stopnia porucznika (zaświadczenie nr 01042). Zmarł w 2001 r. i w dniu 15 września 2001 r. został pochowany na cmentarzu w Borku Fałęckim